Imaxe:
El Apóstol San Andrés
Folla técnica
Número de inventario:
255
Materia / Soporte:
Lenzo
Contexto cultural / Estilo:
Barroco
Cronoloxía:
1630[ca]-1635[ca]
Clasificación:
Pintura
Procedencia:
Depósito: Museo Nacional del Prado (16/08/1946)
Historial:
Depositado no Concello da Coruña desde Abril de 1942 ata a apertura do Museo de Belas Artes, por O. M. 19- 12- 1941.
No ano 1955 expúxose no Pazo Municipal. 2 Setembro. Cea de gala en honra ao Xefe de Estado. Concello da Coruña.
Ano 1958: Pazo Municipal. 6 setembro. Cea de gala en honra ao Xefe de Estado. Concello da Coruña.
EXPOSICIÓNS:
Ano 1978- 79: Pintura Española do Greco a Goya, Palacio de B.B.A.A. da Cidade de México. Novembro 78- Febreiro 79, México.
Ano 1999: Santiago o Maior e a Lenda Dourada. Museo de Belas Artes dá Coruña, 23 de xuño-1 de setembro.
Medidas:
Con marco: Altura = 89 cm; Anchura = 77,5 cm; Profundidade = 4,5 cm
Lenzo: Altura = 76 cm; Anchura = 64 cm
Técnica:
Pintura ao óleo
Obxecto:
Cadro
Composición austera na que destaca, sobre un fondo escuro, a figura dun home ancián de medio corpo. Representa a san Andrés, con pelo e barba canos e elevando a mirada ao alto. Envólvese nun manto de cor ocre, coa man dereita posta sobre o peito e na esquerda portando como atributo un anzol cun peixe que alude ao seu oficio de pescador e que permitía que os fieis puidesen identificalo con facilidade. Detrás da figura do santo intúese un dos brazos da cruz aspada usada para a súa crucifixión. Desde a época medieval os apóstolos comezan a representarse de forma individualizada e é a partir do século XVII cando, retratados de medio corpo e ante un fondo neutro, chegaron a configurar auténticas series na obra de moitos e soados pintores. A representación de figuras de santos foi recorrente na obra de José de Ribera. Retratou a san Andrés en varias ocasións, xa fóra de forma illada ou no momento do seu martirio. Neste lenzo, unha intensa luz envolve a figura do apóstolo para destacalo sobre o fondo escuro dando lugar aos contrastes de luces e sombras propios do tenebrismo que cultivou na súa pintura. A obra pertence á etapa denominada período escuro, momento no que realiza tamén o seu soado apostolado do Museo del Prado, así como outras representacións do santo nas que, a diferenza desta, na que está cuberto por pesados roupaxes, desenvolve un estudo anatómico do seu torso espido, de acordo cos postulados defendidos polo naturalismo barroco do que o artista é considerado como punto de arranque en España.