La Adoración de los pastores

ATRIBUCIÓN EN REVISIÓN

Trátase dunha escena nocturna na que os pastores e pastoras van adorar ao Neno no pesebre en Belén, portando humildes ofrendas como aves e hevos e un cordeiro coas patas atadas que simboliza o Cordeiro Místico e alude ao sacrificio de Cristo. Mentres, a Virxe María, arrodillada, sostén ao Neno Jesús apoiado no pesebre e separa o pano que o cobre para mostrarllo. Do Neno emana un resplandor divino cuxa luz cega os rostros dos presentes e ilumina a estancia. No alto, o coro de anxos que se relata no Evanxeo (Lucas 2, 8-14) sosteñen unha filacteria coa inscrición do canto Gloria in excelsis Deo. San José, que porta a vara florida que brotou no Templo cando foi escollido como esposo da Virxe María, parece presentar a escena ao espectador. O episodio da adoración dos pastores nárrao unicamente San Lucas e foi amplamente representado na iconografia cristiá, sendo un tema moi frecuente a partir do Renacemento en Italia e en Flandes. En España popularízase algo tardíamente e xeneralízase no XVIII, co Barroco do Século de Ouro, recuperando a autonomía respecto a a escena da Adoración dos Magos e a Natividade, servíndose do naturalismo e o realismo como vehículos idóneos para achegar os preceptos da Igrexa ao pobo tras as normas do Concilio de Trento.