La caída de Ícaro

No marco dunha paisaxe costeira dúas figuras masculinas aparecen voando no ceo, unha delas batendo unhas ás suxeitas por cordas ao seu corpo mira á outra figura, que coas ás rotas está a se precipitar ao baleiro. Ícaro aparece representado co seu pai Dédalo, no momento da súa dramática caída ao mar cando escapan voando da illa de Creta. Ambos eran prisioneiros do rei Minos nun complexo labirinto que Dédalo construíse para encerrar ao Minoaturo. Este castigo impúxoselle a Dédalo por revelar a Ariadna a forma en que Teseo podía entrar no labirinto para matar ao Minotauro e saír despois, usando a estratexia do nobelo de fío do que ela suxeitaría un extremo no exterior. Durante o seu peche, a habilidade de Dédalo levoulle a fabricar dous pares de ás feitas con plumas e cera de abellas que fixou aos seus ombreiros. Ícaro entusiasmado polo que o rodeaba e desatendendo a recomendación do seu pai, de que non voase demasiado alto nin demasiado baixo, achegouse tanto ao sol que a cera que fixaba as súas ás se derreteu e provocou a súa caída. Esta obra formaba parte da decoración da Torre da Parada en Madrid e segue o bosquexo sobre táboa realizado por Rubens que se conserva actualmente nos Museos Reais de Belas Artes de Bélxica. Inspírase nun episodio da obra Metaforfosis de Ovidio, con todo, Gowy introduce un cambio con respecto ao orixinal: engádese unha praia onde dúas figuras van camiñando pola area, portando unhas ás. Segundo S. Alpers, estes serían Dédalo e Ícaro no momento previo ao voo, unha aclaración e referencia previas á escena principal que adoitaban aparecer na maioría dos Ovidios ilustrados.