Retrato femenino

Atopámonos ante unha obra de mocidade, adscrita a un realismo moi libre. Esta figura, de expresión rotunda e case ciclópea, baséase nunha pincelada xenerosa e un excelente debuxo, aspecto que caracterizará a maior parte da obra posterior do José Luis de Dios, ata facer da liña un elemento con significado autónomo. Como corresponde a esta etapa, retrata ao ser humano na súa contorna cotiá, neste caso a unha muller ensimesmada, pero situándoa ante unha superficie neutra, aínda libre da multiplicidade de obxectos e figuras que, anos máis tarde, acabarán por poboar todos os recunchos do lenzo. Movido polo seu estado emocional e tratado cunha liberdade absoluta, o cromatismo, que xa comeza a percibirse arriscado, constitúe un elemento determinante na caracterización tanto do personaxe como da atmosfera que o rodea.