Sin Título

Nos anos setenta na obra de Laxeiro van convivir varias linguaxes, por unha banda potencia a abstracción gestual e por outro continúa cunha figuración de carácter expresionista que recrea unha serie de personaxes onde os nenos e os monicreques son o centro da creación. Atopámonos cunha peza que sintetiza a estética que foi desenvolvendo Laxeiro onde a cor negra e marrón van ser a base da súa pintura que serven para representar uns personaxes carnavalescos e lúdicos próximos a unha visión esperpéntica da vida, que relaciona esta obra coas representacións de nenos dos anos trinta.

É interesante lembrar que en 1969 viaxase a Amsterdam para ver unha mostra antolóxica de Rembrandt e -Ve unha obra tan ben concibida que sente a necesidade de crear de novo luces e claroscuros, volver imprimir fortaleza plástica aos seus personaxes- (Sobrino Manzanares, María Luisa, en Gran Enciclopedia Galega Silverio Cañada, (2003), t. 25, p. 167)