Esquivel, Antonio María
Antonio María Esquivel y Suárez de Urbina (Sevilla, 1806-Madrid, 1857). En 1831 decide marchar a Madrid e comezan entón para Esquivel tempos de esplendor que debe cimentar coa obtención de premios e honras. Académico de mérito da Real Academia de San Fernando (1832), forma parte do Liceo Artístico e Literario. Ao ano seguinte regresa a Sevilla e, paradoxalmente, pouco despois, perde a vista. Despois de curarse, en 1841 volve a Madrid, onde terminará os seus días levando a cabo un enorme labor artístico. Impartiu clases na Academia madrileña e cultivou a crítica de arte. Como pintor identifícase coa era isabelina ou romántica, mediante a corrección estética da súa obra. O seu estilo, baseado nun certo eclecticismo, caracterízase por un equilibrio técnico entre a corrección do debuxo e as calidades cromáticas. O retrato é esencial e definitorio na obra de Esquivel, cuxo mérito, ademais do artístico, estriba en ilustrar a sociedade do seu tempo. Abordou numerosos exemplares individuais, algúns en miniatura, de personaxes prominentes nas sociedades madrileña e sevillana. O cadro de historia ten no pintor sevillano un carácter moi persoal, literario e teatral, froito do ambiente e formación románticos que viviu. Tamén abordou outros dous xéneros: o mitolóxico e a pintura costumista, en boga por entón en Sevilla e Madrid.
