López, Vicente
Vicente López Portaña (Valencia, 1772-Madrid, 1850). Iniciou a súa formación artística como discípulo do franciscano Antonio de Villanueva na Academia de San Carlos de Valencia, institución na que obtivo en 1789 o premio de primeira clase co lenzo El rey Ezequías facendo ostentación das súas riquezas, dotado cunha pensión para estudar en Madrid.
Xa na corte, consegue ao ano seguinte o primeiro posto no concurso da Academia de San Fernando co cadro Los Reyes Católicos recibindo unha embaixada do rei de Fez, e alí asimila con extraordinaria fidelidade os ensinos académicos herdados de Mengs a través fundamentalmente de Mariano Salvador Maella, de quen Vicente López recolle o sentido barroco e colorista das súas composicións e o gusto polo debuxo, preciso e analítico, como método de estudo previo das súas pinturas, quedando igualmente cegado pola fastuosidade barroca dos frescos de Luca Giordano e Corrado Giaquinto, que contempla nos sitios reais, e que influirán de maneira decisiva na linguaxe estética das súas composicións. Volto en 1792 á súa cidade natal realiza neses anos numerosos encargos, sobre todo cadros relixiosos e conxuntos murais para igrexas valencianas, ademais de retratos, proxectos de monumentos e gran cantidade de debuxos para gravar, permanecendo en Valencia durante a Guerra da Independencia, época na que retrata a Fernando VII, ao mariscal Soult e a outros militares franceses.
O estilo retratístico de Vicente López, respectuoso e obxectivo cos seus personaxes, captados cun persoal sentido realista herdado da tradición naturalista valenciana, a través dos lenzos de Ribalta e Ribera, xunto á súa extraordinaria mestría na reprodución das calidades dos tecidos e na suntuosidade das xoias, fixeron que o 26 de xullo de 1814 Fernando VII reclamase ao artista valenciano á corte, nomeándolle o 1 de marzo do ano seguinte o seu primeiro pintor de cámara. Desde entón converterase no pintor máis solicitado da aristocracia e burguesía adiñeirada madrileñas, alternando o seu traballo en palacio coa súa actividade docente, os postos oficiais e os seus encargos particulares.
Contribúe ao proxecto do Real Museo de Pinturas, designado pola Coroa para seleccionar e restaurar os cadros que habían de constituílo, e cuxa dirección artística asumirá desde 1823. Tres anos despois realiza o retrato O pintor Francisco de Goya e Lucientes (Museo del Prado), sen dúbida, a súa obra máis coñecida e a efixie máis emblemática do pintor aragonés, con destino á galería de artistas contemporáneos do Museo.
Director do programa decorativo do Palacio Real de Madrid, multiplica a súa actividade retratística. O seu personalísimo estilo vaise acomodando á linguaxe formal, que non ao espírito, do puxante romanticismo da época isabelina.
