Bello Piñeiro, Felipe
Felipe Benito Belo Piñeiro (O Seixo, Mugardos, Ferrol, 1886-1952). Recibe as primeiras leccións de pintura na Escola de Artes e Oficios de Ferrol cos profesores Vicente Díaz González e Eduardo de la Vega, responsable da formación artística da xeración ferrolá da época. Completa a súa formación en Madrid na Escola de Belas Artes de San Fernando. En Madrid relacionouse cos artistas galegos que residían naquel momento na capital: Sotomayor, Lloréns, Asorey, Castelao, Imeldo Corral e Seijo Rubio.
Retorna a Galicia en 1917 instalándose na súa casa natal. Desempeñou unha gran actividade encamiñada a difundir a cultura galega en xeral: escribiu artigos, dirixiu representacións teatrais populares e organizou exposicións. Son importantes os seus traballos de crítica de arte e a súa monografía sobre as cerámicas de Sargadelos como discurso de ingreso na Real Academia de Belas Artes da nosa Señora do Rosario en 1942.
Chegou a fundar en 1927 a Sociedade de Amigos da paisaxe Gallego. O Seixo e o seu comara foron a miúdo o escenario das súas paisaxes neoimpresionistas. O seu interese pola paisaxe está relacionado co coñecemento da pintura realizada no seo da Xeración doente, denominada así por el por falecer, todos moi novas, os pintores nados ao redor de 1870, e tamén co descubrimento da pintura dos paisajistas románticos ingleses.
Na súa evolución, os modos ornamentais do modernismo e a estampa xaponesa formaron parte da admiración con que ilustrará o seu modo de entender a pintura, estes aspectos preséntanse nas decoracións realizadas no Casino de Ferrol cara a 1925, onde utiliza a flora autóctona como tema.
