Rosales, Eduardo

Eduardo Rosales Galiña (Madrid, 1836-1873). Formouse no nazarenismo que entón dominaba a Academia de Belas Artes de San Fernando de Madrid. Grazas a amigos e compañeiros, entre os que se contaban os pintores Vicente Palmaroli e Luís Álvarez Catalá, puido viaxar con eles a Italia en 1857, pasando, entre outros lugares, por Bordeus e Nimes, onde lle impresionaron cadros históricos de Léon Cogniet e Paul Delaroche, antes de chegar a Roma, onde quedou fascinado polos grandes artistas do renacemento. Alí sobreviviu con dificultades, ata que obtivo unha pensión do Goberno en 1860, que lle permitiu realizar as súas primeiras obras importantes. Tras o seu primeiro gran triunfo na Nacional de 1864, permaneceu un tempo en Madrid, onde realizou algúns retratos. Estes anos da súa vida transcorreron sobre todo en Roma, onde levou a cabo un intenso traballo, como demostran os seus numerosos debuxos, bosquexos e cadros proxectados, antes de volver instalarse en España en 1868, época en que recibiu importantes encargos aristocráticos, relixiosos e gobernamentais, aínda que tamén se interesou por tipos e paisaxes. Desde as súas primeiras obras recoñécese un estilo persoal que tende a unha monumentalidad historicista. O seu estilo maduro fórxase a través dunha interpretación persoal dos mitos pictóricos do seu tempo, dentro dun academicismo internacional, aínda que dominado polo velazqueño, ata alcanzar unha autonomía plástica completamente moderna. A súa carreira artística estivo fortemente determinada polos seus éxitos nas exposicións nacionais e internacionais dentro da pintura de historia. Na Nacional de 1864 obtivo primeira medalla por Dona Isabel a Católica ditando o seu testamento (Museo do Prado), unha dos cumes do xénero en España, tamén premiada na Universal de París de 1867.