Autorretrato

Autorretrato de medio corpo con figura de complexión delgada e bigote puntiagudo ao estilo da época. Porta sombreiro de ala ancha e unha capa de colo alto. Jenaro Carrero, a pesar da súa curta traxectoria artística, déixanos toda unha serie de retratos e varios autorretratos nos que se comproba a súa enorme capacidade para percibir detalles e trazos dos personaxes. Nos autorretratos dos últimos anos da súa vida obsérvase no seu rostro a angustia vital que provoca a enfermidade que cortará a súa vida nun futuro moi próximo.

Xa desde a súa infancia, este artista amosa grandes dotes para o debuxo que foi perfeccionando ao longo da súa carreira e que posteriormente completará no obradoiro de Domínguez, discípulo de Federico Madrazo, un dos mellores retratistas do século XIX. A partir de 1898 logra tamén o cargo de Restaurador no Museo do Prado, onde contemplaría directamente pintores universais da categoría de Velázquez.

Deste maestro cautívalle  o elegante naturalismo que desprenden os seus retratados, que Carrero incorpora a efixies como esta e crea unha simbiose con aportacións xa dese momento, como a frescura que lle dá á figura a sensación de deterse para inmortalizala nunha instantánea fotográfica. E, o impresionante tratamento da incidencia lumínica, de marcada orixe sorollesca e verdadeira protagonista deste cadro.