Imaxe:
Retrato de D. Ramón Pérez Costales
Folla técnica
Número de inventario:
2637
Materia / Soporte:
Lenzo
Contexto cultural / Estilo:
Realismo; Pintura Galega. Xeración Doente
Cronoloxía:
1897
Clasificación:
Pintura
Procedencia:
Asignación. Doazón: Eiroa Rama, Consuelo (28/01/1956)
Historial:
EXPOSICIÓNS:
Ano 1977: Xeración Doente. Deputación provincial da Coruña. Sede: Colexio Calvo Sotelo.
Ano 1983-84: Homenaxe a pintores coruñeses. Deputación provincial da Coruña. Sede: Colexio Calvo Sotelo.
Ano 1997: Galicia Terra Única: Ou século XIX. Consellería de Cultura e Comunicación Social. Claustro de San Francisco. Pontevedra.
Ano 2015.O primeiro Picasso. A Coruña. 2015. Organizada polo Museo Picasso de Barcelona e o Museo de Belas Artes da Coruña, Museo de Belas Artes da Coruña, 20 de feb / 24 de maio.
Medidas:
Con marco: Altura = 125,1 cm; Anchura = 96,3 cm; Profundidade = 7,5 cm
Lenzo: Altura = 105,3 cm; Anchura = 77,3 cm
Técnica:
Pintura ao óleo
Obxecto:
Cadro
Retrato de Ramón Pérez Costales, figura de gran relevancia na sociedade coruñesa de finais do século XIX. É médico de profesión e político moi activo, de ideoloxía republicana será Ministro de Fomento durante a presidencia republicana de Pi e Margall. Coa Restauración terminará afastándose da política para intensificar os labores filantrópicas que vén desenvolvendo ao longo da súa vida. Igualmente destacada é a súa colaboración no ámbito cultural da cidade, en 1883 participa con Emilia Pardo Bazán na fundación da Sociedade do Folclore Galego e, será un dos principais impulsores na iniciativa de creación da Academia Galega.
Médico e amigo das familias Picasso e Pardo Bazán. Pérez Costales será retratado polo aínda rapaz Pablo Picasso durante a súa estancia en Coruña (1891-95). E tamén inspira á escritora para crear o semblante dun personaxe que traslada á ficción narrativa co nome de doctor Moragas perpetuado en varias novelas (La piedra angular, Doña Milagros, Memorias de un solterón) que a escritora ambienta na Coruña, cidade que renombra na súa ficción literaria como Marineda.
Este ambicioso retrato outorga ao pintor Joaquin Vaamonde unha posición de privilexio dentro da retratística española do XIX. Na súa composición o artista logra que os ensinos asimilados dos grandes mestres do pasado como Velázquez conflúan coas achegas contemporáneas, do naturalismo e a fotografía, á estética artística. Dando como resultado un retrato caracterizado por un atrevido encadre onde o empaque velazqueño cede paso á dignificación do ser, e o realismo é superado pola naturalidade na pose e carnacións.