Retrato de Isidoro Brocos

Retrato de busto de Isidoro Brocos un dos máis destacados escultores galegos do último terzo do século XIX, quen aínda que realiza obra relixiosa transcendería especialmente pola representación de escultura de xénero con tipos e asuntos populares. É ademais un artista polifacético que aglutina en si mesmo ao gravador, debuxante e ilustrador ademais de ter unha destacada dedicación á recompilación da música galega. E todo iso compárteo co exercicio da docencia que exerce en Santiago e desde 1880 na Coruña na Escola provincial de Belas Artes, onde foi compañeiro de José Ruiz, pai de Picasso e tivo como alumno ao seu  fillo  Pablo Ruiz Picasso (entre 1891-1895) ademais de a Joaquín Vaamonde, o autor deste cadro. 

O pintor Joaquín Vaamonde tras quedar orfo aos 16 anos decide trasladarse a Arxentina onde se inicia moi pronto no retrato. Xa en Coruña, tras o seu regreso de Buenos Aires Vaamonde visita ao seu antigo e sempre querido profesor Isidoro Brocos a quen inmortalizaría neste retrato. Nel está xa presente unha das marcas que lle definen desde os seus inicios, a excepcional capacidade para mostrar a profundidade do ser. Cando o pintor se sente liberado desa necesidade de embelecer o rostro os seus retratos transcriben en todo o seu esplendor a enerxía e forza temperamental, segundo se desprende deste retrato que pinta seguindo fórmulas próximas a Pinazo, de quen coñece a súa pintura en Arxentina, a través dun amigo que fora alumno do pintor valenciano.