Madrazo y Kuntz, Federico de

Federico de Madrazo y Kuntz (Roma, 1815-Madrid, 1894). Trasladouse coa súa familia a Madrid cando o seu pai José de Madrazo pasou a ser pintor de cámara de Fernando VII, en 1819. Formado na Academia de San Fernando, Federico sería nomeado académico de mérito en 1831, á temperá idade de dezaseis anos. Por entón deu comezo a súa prematura carreira cortesá cunha pintura propagandística encargada pola raíña María Cristina, que lle reportou gran fama e recoñecemento desde a súa primeira mocidade. Pero a súa definitiva formación como pintor, absolutamente cosmopolita, tivo lugar entre as dúas grandes capitais artísticas europeas do seu tempo, seguindo os pasos do seu pai, París e Roma. En 1833 emprendeu unha viaxe a París, cidade na que volvería instalarse entre 1837 e 1839. En 1842 Madrazo regresou a Madrid, onde pronto consolidou a súa carreira cortesá como retratista real e, alcanzou o posto de pintor de cámara. Á calor do seu indiscutible protagonismo como retratista da raíña, Federico gozou dunha gran demanda entre a burguesía e a aristocracia madrileñas. Nestes anos comezou a madurar o seu estilo máis característico, no que adquiriron un gran peso os retratos españois do Século de Ouro, que marcarían o resto da súa carreira. A partir da década seguinte, Madrazo adquiriu unha gran predominancia no panorama artístico oficial, pois non só foi director do Museo do Prado senón que rexía tamén a Academia de Belas Artes de San Fernando e desempeñou un papel importante na súa escola. Dotado dunha extraordinaria capacidade para idealizar aos seus modelos sen despegarse da realidade e cunha insuperable habilidade artística para describir as texturas da vestimenta e a ambientación dos seus retratos, alcanzou a acuñar unha linguaxe artística propia, de enorme difusión. Así, influíu en numerosas xeracións de pintores en España, pois o seu labor como docente foi moi dilatada.