Marina

A verticalidad de varios troncos- columna, no primeiro plano, enmarca unha composición sabiamente distribuída no espazo mediante a suma de presenzas solitarias.

No plano medio, as diáfanas areas dunha praia deserta, a anecdótica hamaca, un mar de matices claros, son todos eles, elementos referenciales que evocan quietude acougo, descanso e ausencia. Ao fondo, a silueta dun promontorio rochoso tipo cuarcitas violáceas parece emerxer no medio da soidade do azul. Ese azul, aura de distancias, de anhelos, de fantasía, o azul onírico, de matices algo máis escuros é aquí o elemento persistente. Este cadro de gran carga simbólica manifesta un memorable sentimento romántico. Nos distintos planos en que é ordenado fálase de acougo ausencia e soidade, a pesar de non contar coa presenza humana.