A partir da linguaxe prevalecente na España e, concretamente na Galicia de finais do XIX, Picasso busca un modelo de realismo antiacadémico, con sabor etnográfico, e tratado desde a interpretación xestual da realidade. A pesar da pouca presenza que tivo a paisaxe na súa obra, é tamén na Coruña onde descobre o seu interese polo xénero.

Así, os debuxos do seu primeiro Caderno coruñés dan testemuño dunha atención pola arquitectura popular, onde a horizontalidade tradicional é negada pola verticalidade das construcións, anunciando así as singulares paisaxes cubistas de Horta de Ebro (1909).